ارزش‌گذاری سهام شرکت‌های دانش بنیان (بخش چهارم)


3- چگونگی روش‌های ارزشگذاری سهام فن آوری

روشهاي معمول ارزشگذاري شرکتها، مورد استفاده مطلوبی را در ارزشگذاري شرکتهاي فناوري محور و نوپا نخواهد داشت چرا که مفروضات این مدلها با شرایط خاص چنین شرکتهایی تناسب زیادي ندارد. بنابراین در ارزشگذاري شرکتهاي فناوري محور و نوپا عموماً روشهاي دیگري مورد استفاده واقع می شوند. این روشها بواسطه تعدیل یا ترکیبی از همان روشهاي معمول (بازارمحور، دارایی محور و درآمدمحور) بدست آمده اند با این حال تناسب بیشتري با شرایط خاص سهام فناوري دارند. در ادامه چند روش از معروفترین این روشها که به ترتیب به روشهاي سرمایه گذاري خطرپذیر، فرست شیکاگو، متناظر قطعی و مبتنی بر اختیار معامله واقعی معروف هستند، به طور خلاصه معرفی خواهد شد.


1-3روش اول : سرمایه گذاری خطرپذیر

روش سرمایه گذاري خطرپذیر براي سرمایه گذاري در شرکتهایی که با جریان وجوه نقد اولیه منفی و پس از آن با سیلی از جریانهاي مثبت روبرو هستند بسیار مناسب است. سرمایه گذاران خطرپذیر نوعی از ارائه دهندگان سرمایه هستند که در چنین شرکتهایی سرمایه گذاري می نماید. عنوان این روش نیز به همین دلیل، روش سرمایهگذاري خطرپذیر نام گرفته است.

ترکیبی از دو روش درآمد محور و بازار محور، اساس روش مذکور می باشد. در واقع این روش نیز همانند روش تنزیل وجوه نقد، براي بدست آوردن ارزش فعلی، درآمدهاي آتی را بوسیله نرخ بهره مورد نیاز سرمایه گذار تنزیل می کند. با این حال تفاوتهایی اساسی میان این دو روش وجود دارد. اولین تفاوت در اینجا از آن جهت است که درآمدها در این روش در بهترین حالت درآمدها و یا به عبارتی تحت یک سناریوي خوش بینانه فرض می شوند. به عبارت دیگر پر بازده ترین و خوش بینانه ترین حالتی که سرمایه گذار می تواند از سرمایه گذاري اش تجسم کند ملاك عمل قرار می گیرد.

دومین تفاوت مهم، در نرخ تنزیل بکارگفته شده در محاسبه ارزش فعلی می باشد. نرخ تنزیل مورد استفاده در این روش بسیار بالاتر از نرخهایی است که در روش معمول تنزیل وجوه نقد مورد استفاده واقع می شود. دلیل این نرخ بالا به همان تفاوت اول بر می گردد. در واقع سرمایه گذار در این حالت با یک دید خوش بینانه بالاترین درآمدها را درنظر می گیرد اما از طرف دیگر با یک دید بدبینانه بیشترین مخاطره را نیز در محاسباتش وارد می کند.



مراحل روش ارزشگذاری سرمایه گذاری خطرپذیر از این قرار می باشد :

1- تخمین خالص درآمدهاي شرکت (ونه فقط وجوه نقد) در زمان برداشت محصول (زمانی که سرمایه گذار پیش بینی می کند نتایج و خروجیهاي اصلی سرمایه گذاري اش حاصل شوند). معمولاً چنین تخمینی مبتنی است بر میزان فروش و حاشیه سودي که توسط کارآفرین (مالک فناوري که فناوري خود را با سرمایه سرمایه گذار به شراکت گذاشته است) تعیین می شود.

2- تعیین نرخ P/Eمناسب، که بوسیله بررسی این ضریب براي دیگر شرکتهاي مشابه و بدون توجه به تفاوت در سابقه شرکتهاي مورد مقایسه و شرکت مورد ارزشگذاري بدست می آید.

3- تخمین ارزش ترمینال بوسیله ضرب نمودن خالص درآمدها

4- درنهایت براي بدست آمدن ارزش فعلی، با توجه به خوش بینی نسبت به ظهور درآمدهاي آتی، ارزش ترمینال در نرخ بالایی در حدود 35 تا 80درصد، ، تنزیل می شود.

بنابراین در این روش به محاسبه ارزش فعلی دوره صریح اقدام نمی شود و بدین ترتیب سعی می شود معایب مواجهه با ارزش منفی دوره صریح که روش معمول تنزیل وجوه نقد بدست می آورد، از میان برداشته شود.

1-1-3مزایاي روش سرمایه گذاري خطرپذیر :

·ارزشگذاري بر اساس پیش بینی هاي مالی و بر اساس یک سناریو یا طرح کسب و کار و سرمایه گذاري جدید ·تسهیل مذاکره بین سرمایه گذار و کارفرما، چراکه پیش بینی ها بوسیله کارآفرین انجام می گردد.

·سادگی در عمل و کفایت براي تصمیم‌گیري ساده


2-1-3 معایب روش سرمایه گذاري خطرپذیر:

·فقدان بیش از حد دقت به دلیل اعتماد به اطلاعات محدود و قواعد سرانگشتی

·ارزش شرکت دراین روش شدیدا وابسته به درآمدهاي یک سال شرکت می باشد (اولین سال پس از دوره صریح یا به عبارتی زمان برداشت) که خطاي زیادي را میتوان در بر داشته باشد.

·مسائل مربوط به انتخاب نرخ مناسب P/Eو مقایسه با شرکتهاي مشابه

·محاسبه پیش از آنکه کمپانی به یک دوره سودآوري با نرخ رشد ثابت دست یافته باشد.

روش سرمایهگذاري خطر پذیر اگر چه از لحاظ نظري نسبت به سایر روشها نواقص زیادي دارد، با این حال در نزد سرمایه گذاران خطرپذیر داراي اعتبار زیادي می باشد.